Wat een dag!

De tijd gaat snel, vanmorgen maar bijtijds opgestaan. De hele tent lag vol met verbandmateriaal en die heb ik uitgezocht. Daarna ontbeten en om 10:00 uur waren we bij de preschool: 45 kids in een klein lokaaltje. De lerares, Dudu, herkende ik nog van vorig jaar. We zongen met de kids, daarna een verhaal uit de Bijbel en daarna gingen de kinderen kleuren. Ondertussen gaf ik de juf de meegebrachte trui en een handje met een parel erin. Birgitte vertelde er het één en ander bij en de juf, die in het begin zo gestresst over kwam, knapte zichtbaar op van wat persoonlijke aandacht. Leuk om te zien! De juf wilde de schriften achter houden, zodat ze daarmee later met de kinderen aan de slag kan. Maar de pakketjes werden met gejuich ontvangen!
Na de nodige knuffels, kinderen optillen en een aai over de bol geven, was het tijd om te gaan.
We wilden nog een trui bij een weduwe brengen, maar deze was helaas niet thuis. Toen de trui maar door het openstaande raam naar binnen gegooid. We liepen terug naar huis, alwaar ik de verbandtrommels van de base heb uitgezocht en aangevuld. Aan het einde van de middag gingen we naar Precious, een albinovrouw met vreselijke kwaadaardige gezwellen aan haar hals, mond en hoofd. In-en-in mager en ondertussen sjouwend met een baby op haar rug. Niet voor te stellen dit. Ze heeft elke dag pijn en moet zelf steeds naar het ziekenhuis om pijnstillers (waarschijnlijk paracetamol) te halen. En dat gebeurt dus niet als je geen geld hebt. En dan heb je het over zo'n €2,50 voor een retourtje. In Nederland zou ze terminale zorg krijgen, aandacht en een goede pijnstilling. En hier...staat ze met haar kind op de rug mais te kappen om mee te geven aan het bezoek. Stil van. We gingen met haar naar binnen en daar lieten we de meegebrachte kleding zien. Met haar muts op haar hoofd en sjaal voor haar mond (moet je voorstellen hoe deze wonden zullen broeien) liet ze haar dankbaarheid merken. Haar zoontje, vies en gekleed in iets wat voor een broek moet doorgaan, was duidelijk in zijn element met zijn nieuwe kleding. Aan het eind gingen we in een kring staan en zongen we een aantal liederen. Kipppenvel! Ook bij het gebed op het einde overigens. Al met al was het een dag om even stil van te worden.