Indrukwekkend!

Vanmorgen rond half negen opgestaan en na het douchen pakketjes schriften geteld en de meegebrachte kleding uitgezocht. Er stond een bezoekje aan de preschool op het programma. Bij aankomst hoorden we al vrolijke kinderstemmen zingen. We werden enthousiast begroet door de juf, die me nog van vorig jaar herkende. We werden aan de kinderen voorgesteld als 'vader'  Jan en 'moeder' Emmy. Birgitte vertelde het verhaal van Pasen en natuurlijk werden sommige kinderen verkleed, om het verhaal beeldend te maken. 52 kinderen in een te klein schoollokaal. Maar wat stalen ze mijn hart. Alweer- of eigenlijk nog steeds. Onder het verhaal werden diverse glimlachen beiderzijds uitgewisseld. Naast me zat een jongetje, verkleed als engel. Geen schooluniform, maar een door en door kapotte broek en afgetrapte schoenen. Maar wel met vleugels op zijn rug. Hij nam zijn rol als engel heel serieus en bleef keurig op zijn stoel zitten. Birgitte vertelde het verhaal in het Engels en de juf vertaalde. Net als vorig jaar was het een genot om naar haar te kijken: twinkelende ogen en met zoveel gebaren en expressie. Daarna mochten de kinderen de plaatjes uit de kinderBijbel bekijken, iets wat ze uitgebreid deden. Na het stilzitten was het tijd voor actie en mocht 'moeder' Emmy samen met Birgitte haar stembanden aanspannen: eerst het vorig jaar aangeleerde lied 'een rivier vol van vrede' herhalen. Daarna zongen de kids een lied in het Siswati voor ons. Nu was het weer onze beurt voor het aanleren van ho-ho-hosanna. Volgens mij vonden de juffen het nog leuker dan de kids! Ze bleven het maar zingen. Ik vond het geweldig, maar stond ook wel met een brok in mijn keel. Te weten dat er achter die lieve snoetjes zoveel leed schuil gaat. Na het zingen mochten we 52 kinderen verblijden met een meegebracht pakketje. Ook de juffen kregen een presentje. Het afscheid was allerhartelijkst. Aan het eind van de ochtend gingen we met z'n vieren naar het huis van Nokthula, een vijfjarig meisje dat samen met haar moeder en oudere zus woont. Moeder is halfzijdig verlamd en ze zijn zo arm dat ze uit de vuilnisbak eten. Gelukkig hebben A&B al meerdere keren eten en kleding kunnen brengen. In Zeewolde heb ik kleding voor deze drie dames gekocht en dit konden we aan de moeder overhandigen. We hadden geen tolk bij ons, maar met handen en voeten kwamen we een heel eind. Moeder maakte een gilletje van blijdschap. We namen een kijkje in haar huisje, daarvoor moesten we een laag deurtje (waar zij met haar handicap altijd doorheen moet) open doen. Deze deur kon maar half open, zo klein is het. Het huisje heeft de grootte van een half schuurtje en het is zo donker dat je er geen hand voor ogen ziet. Het is vies en overal ligt troep. Het is te erg voor woorden en niet voor te stellen dat hier drie mensen kunnen wonen. Wij zouden ons huisdier er niet eens willen laten wonen! Binnenkort gaat er een groep vanuit de base naar toe om het huisje bewoonbaar te maken. Wat een klus gaat dat worden! 's Middags hebben Jan en Anne hout gekocht om de komende dagen een bed voor haar te gaan maken. Ze slaapt nu namelijk op een oud matras op wat emmers. Voor ons niet voor te stellen. 's Avonds hebben wij gekookt en voor we het wisten was deze bijzondere, maar ook zo intensieve dag voorbij. Met als laatste het mooie bericht uit Nederland dat bij Mirjam een bol grijs is geworden. Dankbaar!